در تفرش پارچه/ کرباسبافی با استفاده از مواد اولیه بومی (پشم و پنبه) بسیار مرسوم بوده که البته محصول به کمک مواد طبیعی بومی رنگآمیزی میشده است. معمولاً طرح و نقشه ذهنی بر روی پارچههای خودرنگ به کمک نخهای رنگین و سوزن پیاده میشده است. این هنر به «تفرشدوزی» موسوم بوده است. این هنر به نامهای دیگری نیز شناخته شده است: دوخت مسجدی، گرهچینی، گل تفرشی، تفرشزنی، سوزن زنی تفرش و تفرشی دوزی.
هنر تفرشدوزی به عنوان یکی از رودوزیهای سنتی ایران از قدیم به صورت خاص در تفرش رایج بوده است. این هنر از دقت، ظرافت خاص و کیفیت هنری بالایی برخوردار است. ویژگی اصلی تفرشدوزی ایجاد نقش با دوخت شلال بر روی پارچه است. شلال همان کوکهای یکنواخت و هماندازه است که نظم خاصی را ایجاد میکنند. این نظم در تفرشدوزی بسیار اهمیت دارد. به عبارت دیگر، این هنر فاخر بر اساس شلال یا دوختهای منظم عمودی و افقی و ضربدرِ داخل نقوشِ موجود در متن و حاشیه اجرا میشده است.